Datorren larunbatean hasiko da aurtengo VI nazioetako torneoa. Seguraski munduan ezgunena den errugby torneoa. Izan daitekeena ikusteko selekzioaz selekzioko análisis txiki bat egitera ausartu naiz, barkatu hankasartzeak eta ea zeozertan asmatzen dudan.
Hasteko Italiaz arituko gara. Beti esan izan dut talde hau azkarrehi sartu zela torneoan, eta era berean saru izan ez baklitz ez zukeela azken urteetan eman dituen aurrerapausoak emango… Espero dezagun bederen aurten lehengo urtean egin zituzten tontakeriak ez errepikatzea, esate baterako Mauro Bergamasco hirugarren lerrokoa uztartze erdiko postuan jartzea Ingalaterraren aurkako partiduan (hura izan zen flipatzea!). Beraien puntu fuertea dudarik gabe aurrelariak dira, askok jolasten dute Top 14ean edo Guiness premiershipean: Bergamasco bera, Bortolami, Castroggiovanni, Perugini,… baina adi beraien izarra 8ko postuan jolasten duen Sergio Parisse argentinar-italiarra min hartuta bait dago, eta luzerako gainera. Eta atzean? Ba atzean ikusten dira selekzio honek besteekin konparatuta dituen gabeziak. Helburua aurten ere ahal duten paper duinena egitea.
Eskozia ezustekoren bat eman dezakeen taldea da. Aldaketa asko izan dituen selekzioa da eta gainera aldaketa Hajek emaitza onak ekarri dituzte, azaroso testeatan Fidji eta Australia gaindituz, esate baterako. Oso aurrelari serioak ditu, mauletan eta meleetan maisuak direnak , eta atzean… alegria! Edozein gauza egiteko gai diren atzelariak, anarkikoak, onerako eta txarrerako ere bai. Horregaitik eman dezakete sorpresa, ; esperantza badut gutxienez Calcuta cup-a (Ingalaterraren aurka) aurten etxean geldituko dena, Murrayfielden.
Ingalaterrak ez du ezertxo ere irabazi ostikoz ostiko 2003an munduko txapelketa irabazi zuenetik, hau da, 7 urte. Hori presio handia da halako talde batentzat, eta okerena (beraientzat noski) gauzak aldatzeko itxura handirik ez dutela. Datu bat: azaroso hiru test-matchetan entsegu bakarra lortu zuten,… eta bai Wilkinson bezalako ostikatzaile bat edukitzea abantaila da dudarik gabe, baina jokoak ezin du horretara mugatu. Aurrean urteak pilatzen dira, jokalari axeriak zigor kolpeak bilatzen dituztenak,… hori Ingalaterraren jokoa. Jokalari bat aipatzekotan beraz Jhonny Wilkinson (Toulon taldean beste urte bete egingo duena aste honetan sinatu berri duenez, badakizue soldata mugarik gabeko azken urteari probetxua atera behar zaio). Nik ez dut beraiekin aspertzeko asmo izpirik ere.
Frantzia. Itxaropen asko dauzkate jarriak gabatxoek VI nazioetako aurtengo lehian. Jokalari onak dituzte taldean, finak, baitaere joko ona eman dezaketen jokaklariak eta era berean izugarrizko zerrikeriak egin ditzaketenak (Sebastian Chabaletaz ari naiz noski). Dena den presentziak baino ausentziak pisu handiagoa izango ote duten zalantza daukat, batez ere bi jokalari botako dituzte faltan: BOk ere lehen lerroan faltan botatzen duen Fabien Barcella (min hartuta dago) azken aldian frantziar aurrelarien liderra izan dena. Bestea Julien Dupuy uztartze erdi borgoindarra, zigortuta dagoena eta ederki zigortuta ere. Hala ere badaude zer esana emango duten jokalariak, eta batez ere bat eduki ikuspuntuan , Stade Francaisen jolasten duen Louis Picamoles hirugarren lerrokoa… gauza handiak egitera deitua dago tipo hau. Aurka, esan bezala , faltako direnak, eta alde dudarik gabe etxean hartuko dituela Ingalaterra eta Irlanda.
Gales. Zalantza asko Cymruko dragoiei dagokienez, 2008an Grand cslamaren jabe egin ziren, eta urtebete beranduago Irlandarrek kendu zieten nagusitasuna, non eta Cardiffen gainera, Millenium estadiotzarrean. Efektua dudarik gabe negatiboa izan da galestarrentzat: desmotibazioa, zalantzak, eta gainera honi gaineratu zaizkion lesioak. Aurrean aipatzekoa da duten lehen lerro beldurgarria: Jenkins-Rees-Jones, potro galantak eduki behar dira hauen aurrean jartzeko. Atzean ere baditutze kontuitan hartzeko izenak ere Stephen Jones joko zabaltzailea eta 2008an munduko jokalari onena izandatu zute Shane Williams hegalekoa. Talde badute eta zeozer egiteko gai izan BEHAR dute.
Analisi hau amaitzeko Erin maitea, Irlanda. Zer esan dezakegu Declan Kidneyk zuzentzen duen taldaeri buruz,... joan den urtean malkoak atera zizkidan, bai azken partiduan eta baita Croke parken azkenekoaz jolastu zutenean Ingelesak zapalduz,... gogoan dut oraindik nola Kitton ikusi nuen partidua eta nola egin behar izan nituen ahaleginak nire burua kontrolatu eta txorakeriak ez egiteko. Askok esan dute berandu iritsi zela igazko Grand Slama, belaunaldi baten amaiera zela eta horretan amaituko zela irlandarren balentria. Nik ordea behar bezalakao errelebo bat ikusten dut Irlandar, jokalari beteranoak oraindik gai dira piska batean, zergaitik ez urte batzuetan oraindik, gerra emateko, ez dut sinestu nahi O´Connel, Hayes, Horan, Stringer O´gara D´Arcy eta batez ere O´driscoll akabatuta daudenik, ... eta hau gutxi ez balitz atzetik txanda eskatzen datozenen maila ez da txantxetakoa, hobea izango ez bada, hogeita urte gutxi batzuk baino ez dituzten jokalari belaunaldi bikaina dator Irlanda urte askotan goian edukitzeko moduan, batzuk aipatzekotan : Sexton, Ferris, Heaslip, Kearney, O´Leary... hauetako batzuk kendu diete lekua jokalari mitikoei jadanik. Alde dute beraz motibazioa, nazio oso eta bakar bati poz gehiago emateko duten gogoa, eta gainera sinestu egiten dute. Aurka edukiko dute Londresen eta Parisen jokatu beharra, baina badkigu zein burugogorrak diren irlandarrak, ez ote da hau ere beste motibazio iturri bilakatuko?
